Hola! Buenas, Buenos,
Weer een landje verder, na 7 controleposten van de politie en een vreselijke grensovergang van Colombia naar Venezuela. Met de carnaval fris in het geheugen te hebben gehad is dit nu absurd veranderd. Vooral een warme stad Maracaiba en nu in Coro. Iets koeler dat wel.
Veel bijzonders is er iet te melden over Venezuela. Binnenkort ben ik in Merida. Dan kom ik met een slotstukje over dit toch wel merkwaardig land.
In ieder geval staan nu alle fotos op van mijn reis tot nu toe. eindelijk, het heeft te lang geduurd…:( 😉
Ok waar was ik gebleven. De reis naar Coro droogde niet alleen mij uit, maar blijkbaar ook het land(schap). Droog, met hier en daar een naar water snakkende cactus. Waar cactus en zand is, is woestijn. Inderdaad. Ik heb eigenlijk in een hele grote zandbak gespeeld. Zo blij als een kind, zoals je altijd wenste. Hoe groter hoe beter. Magnific om alleen maar zand om je heen te hebben. Bedenk dat de zon onder gaat en de kleuren van de woestijn sneller veranderen als een lichtshow in Madurodam. Je moet alleen de zandkorrels voor lief nemen. Die krengen komen echt overal terecht. En dan bedoel ik ook overal 😉 Meer zeg ik niet.
Goed, na in de zandbak gespeeld te hebben was het tijd een andere atractie te proberen. Het gevoel van dufheid kent iedereen. Maar nu gecombineert met de rustiek van een hele oude afgelegen visserdorpje op een schiereiland. Hier ben ik lekker afgedwaald in de tijd, liggend op een verlaten strand. En dat heb ik geweten. Mijn bruine huid kleurde rood…. arme huidcellen van me. gemarteld waren ze voor een goed doel: rust.
Van afbaktemperaturen naar ijspegeltemperaturen. Dat is de stad om eens flink te gaan kabelbanen. Merida is een stad op grote hoogte dus ook een startppunt voor een kabelbaan. Wat krijg je dan? de hoogste kabelbaan ter wereld. Hoe origineel. Wel het landschap wat onder mij langs schoot (of ging ik er over heeen). Dat weet ik niet, omdat de grote hoogte nogal weinig zuurstof bevatte. Je ziet gewoon veel bomen en stukken regenwoud. Dan wordt het minder…en dan ineens (na 2800 m) is er geen boom meer te bekennen. Toch even wrijven in me ogen. Nee, geen boom te zien, maar wel langzaam iets wat op sneeuw lijkt. Het was de moeite waard om zulke grote verschillen op mijn planeet te zien, voordat het verdwenen is. En je leert er een hoop bij. Althans ik als bioloog vind van wel. Iedereen zou dat eens moeten doen. Leuk en leerzaam.
Een land vol tegenstellingen. En het komt door de staat van het land, of beter gezegd, de choas. Mensen zijn arm en gedesillusioneerd, dat ze zelfs een arme verdwaalde tourist niet willen helpen. Jammer. Eigenlijk zien je liever wegkwijnen ofso.
In ieder geval ben ik in Venezuela geweest en heb ik geen idee wat nou mijn eindconclusie is. misschien kan iemand mij helpen. Of ik moet er een keer terugkomen, als die krankzinnige idioot van een Chavez opgerot is?!
Zie hier:
1) mooie Zandbak vs vervuilde meer (als je erin gaat zwemmen krijg je een derde oog)
2) corruptie vs bus (bestuurd door een gare chauffeur)
3) duizeling wekkende hoogtes vs dieptepunten met de grenspolitie
en ga zo maar door. Het is genoeg. Colombia wacht, dus daar gaan we maar heen.
Ciau,
amar-etto